De beklimming van de Kilimanjaro: naar het dak van Afrika

De beklimming van de Kilimanjaro in Tanzania, met 5.895 m de hoogste berg van Afrika, is geen ponykamp. Wel een mentale en fysieke strijd, elke dag opnieuw, zeven dagen lang.

‘Waarom doen jullie dit eigenlijk?’, vroegen ze ons vaak. Goeie vraag. Bergen spreken ons aan en we zijn niet vies van een uitdaging.

Dat die uitdaging meer een overlevingstocht ging worden wisten we toen nog niet. We nemen jullie dag per dag en stap per stap mee op onze beklimming van de Kilimanjaro, naar het dak van Afrika.

Info over de Machame Route

Dagen: 7
Slagingspercentage: 85%
Niveau: moeilijk. De afstanden vallen mee, maar de hoogte en elke dag klimmen zorgen ervoor dat het zwaar is. Fysiek topfit zijn is een must.
Prijs: 2.000-3.000 EUR/p.p.
Afstand: 69 km
Hoogtemeters: 5.450 m stijgen + 5.650 m dalen
Voordelen: de mooiste en meest afwisselende route qua landschap. Door de route van 7 dagen te kiezen verhoog je de kans om de top te bereiken, want hoe langer de acclimatisatie hoe minder kans op hoogteziekte. Ook hoog wandelen en laag slapen helpt hierbij.
Nadelen: de populairste route, dus probeer juli en augustus te vermijden. Eind september hadden wij totaal geen last van drukte.

Dagboek van onze beklimming van de Kilimanjaro, de hoogste berg van Afrika

Dag 0: briefing en voorbereiding

Voordat onze beklimming van de hoogste berg van Afrika begint, genieten we van een rustdag in hotel Aishi Machame in Moshi aan de voet van de Kilimanjaro. Hier ontmoeten we ook onze hoofdgids Gastor voor de eerste keer. Na het nodige papierwerk meet hij onze hartslag en saturatie. Iets dat tijdens de beklimming ook regelmatig zal gebeuren.

Daarna bekijkt hij al onze kledij en checkt of we zeker niks vergeten zijn. Maar we zijn goed voorbereid. Hij raadt enkel aan om nog gaiters (overschoenen) te huren. Die beschermen de schoenen en benen tegen de kou en losse stenen.

De rest van de dag relaxen we aan het zwembad. Ook een laatste warme douche mag niet ontbreken. De zenuwen nemen toe.

Dag 1: start van de beklimming van de Kilimanjaro, naar het dak van Afrika

Afstand: 12 km
Wandeltijd: 5 u
Klimaatzone: tropisch regenwoud
Kamp: Machame Camp (2.835 m)

Het is zover. We worden ’s ochtends opgepikt in ons hotel in Moshi en rijden daarna naar Machame Gate waar onze beklimming van de Kilimanjaro in Afrika start. In de bus ontmoeten we ook voor het eerst ons team. Een groep van 13 sterke mannen, waarvan 2 gidsen, een kok en 10 porters.

De twee gidsen begeleiden ons tijdens het wandelen. De kok zorgt drie keer per dag voor een lekkere maaltijd. En de porters dragen al het materiaal, zoals de tenten en onze bagage, van kamp naar kamp. Zonder hen zou de beklimming onmogelijk zijn. Onze bagage wordt gewogen, want porters dragen niet meer dan 15 kg. Wat eigenlijk al veel te veel is.

Nadat we ons registreren aan de start krijgen we eerst nog een stevige maaltijd. Daarna vullen we onze waterzak en drinkflessen met flessenwater, want het is de bedoeling dat we minstens 3-4 liter water per dag drinken om hoogteziekte te voorkomen. Vanaf dag twee wordt er water uit rivieren gebruikt.

Met lichte zenuwen, maar vol goede moed stappen we in het spoor van onze assistent-gids Godfrey. Het tempo ligt laag, maar dat hoort zo. ‘Polé, polé’, zegt Godfrey wel honderd keer. Ofwel: ‘langzaam, langzaam’ in het Swahili. Twee woorden die eigenlijk de hele klim samenvatten. Want om te acclimatiseren moet je zo traag mogelijk naar boven wandelen.

We wandelen door het mooie, groene regenwoud bergop. Maar zwaar is het niet echt. In Machame Camp staat onze tent al klaar, net zoals ons privé toilet en een eigen eettent. Dat klinkt luxueuzer dan het is, maar we klagen (nog) niet. Hier begint onze kamp routine: uitpakken, wassen, eten en slapen.

Quote van de dag: ‘polé, polé’

Dag 2: steil naar boven

Afstand: 5 km
Wandeltijd: 5 u
Klimaatzone: heide
Kamp: Shira Camp (3.750 m)

Dag 2 begint niet zo goed, want we sliepen allebei slecht. De nachten zijn ijskoud. Uitslapen zit er ook niet in, want we worden elke dag rond 6 uur gewekt. Weliswaar met een zachte ‘hello, hello’, door onze favoriete porter Amani. Daarna krijgen we wat warm water om ons te wassen, voordat we ontbijten in de eettent.

We genieten ‘s ochtends van het uitzicht boven de wolken. Ook Mount Meru, de tweede hoogste berg van Tanzania, priemt door de wolken. Prachtig!

Ons ontbijt bestaat meestal uit fruit, eieren, toast en havermoutpap. Maar veel krijgen we niet binnen. De eetlust werkt niet mee op deze hoogte en het is nog maar dag 2.

Toch blijven we positief. Ondanks dat we ‘maar’ 5 km wandelen vandaag, belooft het toch een zware dag te worden. We stijgen namelijk bijna 1.000 m. Steil naar boven dus. Het regenwoud maakt plaats voor de heide. De bomen worden korter, net zoals onze adem. Om de sfeer erin te houden roept onze gids: ‘non-stop’, waarop wij ‘to the top’ roepen. Een welgekomen motivatie.

Heel de weg klimmen en klauteren we over rotsen. Tientallen porters halen ons in, en dat met 15 kg op hun hoofd. Helden. Na 5 uur wandelen bereiken we dan toch Shira Camp. Ons team verwelkomt ons al zingend en dansend. Het geeft ons een boost, maar het wordt elke dag knokken.

Uitrusten in Shira Camp

De rest van de dag rusten we uit in onze tent. We proberen zoveel mogelijk te eten, maar niks smaakt. Nooit eerder verbleven we op deze hoogte en ons lichaam weet niet goed wat er gebeurt. We nemen wel Diamox tegen de hoogteziekte, maar hierdoor krijgen we tintelende voeten en vingers. Een vervelende bijwerking.

Onze hartslag en saturatie zijn nog steeds uitstekend. Volgens de gidsen verloopt alles volgens plan, maar zo voelt het niet. Ingeduffeld met een dikke fleece, warme broek en muts duiken we onze slaapzak in.

Quote van de dag: ‘non-stop, to the top’

Dag 3: cruciale acclimatisatie dag

Afstand: 12 km
Wandeltijd: 8 u
Klimaatzone: alpine woestijn
Kamp: Barranco Camp (3.900 m)

Vandaag wordt een cruciale dag wat betreft acclimatisatie. Het is de eerste echte test, want we klimmen vandaag naar Lava Tower op 4.600 m hoogte. Hier eten we en proberen we aan de hoogte te wennen.

Tijdens het wandelen voelen we ons vrij goed, maar telkens we in het kamp aankomen storten we in.

Daarna zakken we terug af naar Barranco Camp, zodat we enkele dagen rond de 4.000 m overnachten voor we aan ‘summit night’ beginnen.

Trihn voelt zich elke dag slechter. Daardoor maken we ons toch wat zorgen, maar nadat ze zowat alle medicatie slikt die we bij hebben gaat het iets beter. Het weer is intussen voorspelbaar: stralende zon in de ochtend, mist in de namiddag en heldere nachten. Toch iets dat voorspelbaar is, want ons lichaam is dat niet.

Vooral boven de 4.000 m krijgen we een tik. We herkennen de signalen die ons lichaam geeft niet. Tijdens het wandelen voelen we ons vrij goed, maar telkens we in een kamp aankomen storten we in. Misselijk, geen eetlust en moe. Is het de hoogte? Een bacterie? Het eten? Geen idee.

Maar we zijn bijna halfweg en we leven nog. We trekken ons op aan elkaar en spreken elkaar moed in. Nooit opgeven, blijven gaan.

Volgens de gidsen hebben we de moeilijkste test doorstaan, want dit is één van de zwaarste dagen van de klim. Ze benadrukken dat we veel moeten eten: ‘eat more, more, more.’ Maar het lukt gewoon niet. Bij elke hap krimpt onze maag in elkaar.

Op deze hoogte betaal je de minste inspanning cash, want door de ijle lucht wordt ademen moeilijker. De tent opendoen, schoenen aandoen of naar toilet gaan, het zorgt ervoor dat we minutenlang buiten adem zijn.

’s Avonds staat er macaroni en pannenkoeken op het menu. Trihn voelt zich plots iets beter.

Quote van de dag: ‘eat more, more, more’

Dag 4: de Barranco Wall

Afstand: 6 km
Wandeltijd: 5 u
Klimaatzone: alpine woestijn
Kamp: Karanga Camp (3.995 m)

In theorie wordt het vandaag een rustdag, maar op de Kilimanjaro bestaan geen rustdagen. Niks krijg je hier cadeau. We beginnen de eettent te haten, want we staan elke ochtend misselijk op. Toch moeten we eten, want eten is brandstof. De nachten blijven ijskoud, het vreet onze weinige energie op.

De zon is gelukkig opnieuw van de partij en we zien de top van de Kilimanjaro in de zon blinken. Elke dag komen we iets dichter bij ons doel. Of we dat doel halen is nog maar de vraag.

Het is mijn slechtste dag tot nu toe, maar telkens we beginnen te wandelen valt het mee. Vandaag begint onze wandeling echter met de ‘Barranco Wall’. Deze steile rotswand van 257 m hoog is het meest technische stuk van onze route. Omdat het pad smal en steil is, worden we onderweg soms opgehouden door andere klimmers en porters. Het geeft ons wat tijd om te bekomen en onze ademhaling onder controle te krijgen.

We bedwingen de muur met succes en genieten van het uitzicht op 4.200 m hoogte voor we terug afdalen. Die afdaling is misschien wel het mooiste stuk van heel onze route. Het kronkelend pad door de Karanga vallei is adembenemend. Er is weinig vegetatie, maar de Senecio bomen zijn uniek. Voor de eerste keer genieten we echt.

‘s Middags hebben we tijd om uit te rusten. De zon warmt onze tent op en het uitzicht vanaf Karanga Camp is ontroerend. ‘s Nachts zien we de lichtjes van de stad Moshi en zoals elke nacht genieten we van de sterren en de Melkweg. Het leven op de Kilimanjaro begint te wennen. En zoals onze porter Ureo zou zeggen: ‘hakuna matata’, geen zorgen.

Quote van de dag: ‘hakuna matata’

Dag 5: basecamp

Afstand: 5 km
Wandeltijd: 4 u
Klimaatzone: alpine woestijn
Kamp: Barafu Camp (basecamp) (4.673 m)

Trihn sliep als een baby en heeft haar beste dag van de hele beklimming. Hoe goed Trihn zich voelt, zo slecht gaat het met mij. Ik voel me zwak, kan niet eten en andere details bespaar ik jullie. Maar het is een prachtige dag en het is maar een korte klim naar basecamp. Positief blijven!

Eten gaat elke dag moeizamer, maar onze snacks die we van thuis meebrachten komen nu wel goed van pas. We dwingen onszelf om Twix, noten en energiegels te eten. Maar het zijn vooral de gummibeertjes van Haribo die vlot binnengaan. ‘Moja, moja’, zegt onze gids. Stapje per stapje. Alsof we anders kunnen.

Tijdens het wandelen gaat het beter en beter en rond 12 uur bereiken we basecamp al. Van hieruit hebben we een prachtig uitzicht op de Mawenzi vulkaan. De Kilimanjaro bestaat namelijk uit drie vulkanische bergen: Shira, Mawenzi en Kibo. Kibo is de hoogste, daar moeten we naartoe.

De laatste uren

In basecamp proberen we zoveel mogelijk te eten, maar we kunnen de eettent niet meer zien of ruiken. Alles begint zwaar te worden. Trihn haar bloedneuzen lijken niet te stoppen. Onze bloedstelpende watten komen goed van pas. We snakken naar ons ‘normale’ lichaam, maar niks is normaal op de Kilimanjaro.

Het leven op de Kili is hard, maar toch omarmen we onze berg. Na 5 dagen is het bijna tijd om onze missie te volbrengen. We gaan het gewoon doen.

We snakken naar ons ‘normale’ lichaam, maar niks is normaal op de Kilimanjaro.

We krijgen een laatste briefing van onze gidsen. Hartslag en saturatie zijn uitstekend. Onze gids zegt: ‘it will be tough, very tough. But it’s manageable. Enjoy and have fun.’ Woorden die de rest van de avond door ons hoofd blijven spoken.

We trekken bijna alle kleren aan die we hebben en proberen een paar uur te slapen, want om 23 uur worden we gewekt en een uur later start de laatste beklimming naar de top van de Kilimanjaro, het hoogste punt van Afrika.

Quote van de dag: ‘moja moja’

Dag 6: summit night

Afstand: 15 km
Wandeltijd: 13 u (8 u naar de top, 5 u afdalen)
Klimaatzone: arctisch, alpine woestijn
Kamp: Millenium Camp (3.950 m)

Slapen lukt echter niet, door de hoogte en de zenuwen. Bovendien stormde het de hele avond waardoor onze tent heen en weer slingerde. Stipt om 23 uur krijgen we een kop thee en wat koekjes. We hebben 6 lagen kleding aan, want het wordt ijskoud onderweg.

We duwen snel nog een energiegel binnen en knopen onze schoenen vast. Nerveus wachten we op een ‘go’ om te vertrekken.

Naast de twee gidsen gaat er nog een extra porter mee. Onze rugzak dragen we vannacht niet zelf, zodat we ons volledig op het klimmen kunnen focussen. Om 24 uur vertrekken we. Het is pikdonker. In de verte zien we enkel wat lichtjes van andere klimmers.

Onze gids vraagt ons om ‘I love the mountain’ te scanderen. Het pept ons op en stiekem zijn we ook wel van de Kili gaan houden. We geven Amani, onze favoriete porter, een knuffel voor we vertrekken. Hij belooft te bidden voor ons. Wat een kerel.

Urenlang klauteren over gladde rotsen

De eerste uren wandelen we steil naar boven. Er is zelfs geen pad. Urenlang klauteren we over gladde rotsen. We volgen het spoor van onze hoofdgids. Het licht van onze hoofdlamp schijnt enkel naar de grond. Elke stap brengt ons dichter bij de top.

Het is muisstil en niemand heeft de kracht om te praten, enkel om te ademen. Het is meer strompelen dan wandelen. Ook andere klimmers zien we wankelen. Af en toe stoppen we heel kort om te drinken, te plassen en iets te eten. Maar het is zo koud dat we beter verder wandelen. Als afleiding en ter motivatie luisteren we naar muziek. Het is wachten tot de zon eindelijk opkomt.

Het is muisstil en niemand heeft de kracht om te praten, enkel om te ademen.

Onze gids kiest er bewust voor om ons niet te vertellen hoe laat het is en hoe lang we nog te gaan hebben. Misschien beter zo. We zitten in een eindeloos ritme van wandelen. Soms verliezen we totaal ons evenwicht en vallen we gewoon om. Alles gebeurt in een waas. Regelmatig checken we bij elkaar of alles ok is. Een korte ‘ja’ is meestal het antwoord.

Rond 6 uur ‘s ochtends zien we eindelijk het licht. De sterren maken plaats voor de opkomende zon. De mooiste zonsopgang ooit. Het is de meest heldere dag van de hele week. In de verte zien we Kenia liggen, maar we zijn ver van de bewoonde wereld. Het mooiste moment van onze beklimming. Met een krop in de keel banjeren we verder.

Stella Point: laatste stuk naar het hoogste punt van Afrika

Een uur later bereiken we Stella Point op een hoogte van 5.756 m. Een duizelingwekkende hoogte en zo voelt het ook. We krijgen twee minuten om iets te eten, maar het meeste is bevrozen van de kou. In de verte zien we de top. De gidsen zien ons strompelen en nemen ons af en toe bij de hand. Het voelt een beetje zielig, maar het kan ons niks schelen.

Intussen komen andere wandelaars al terug van de top. Sommige herkennen we, want de hele week kwamen we dezelfde koppen tegen. Een groepje Duitsers praat ons moed in: ‘nog 10 minuten’. En ook: ‘ik moest 20 m voor de top nog overgeven.’ Fijn om te horen.

Om 7u55 is het dan toch zover. We bereiken Uhuru Peak op een hoogte van 5.895 m. Het hoogste punt van Afrika. Een moment van puur geluk, maar ook het zwaarste moment uit ons leven.

We genieten van elke seconde op de top en bedanken ons team. Zonder hen was het nooit gelukt. We nemen uitgebreid de tijd om foto’s te maken en genieten een laatste keer van het uitzicht. Het voelt onwerkelijk. Een intens moment dat moeilijk te beschrijven is. Je moet het meemaken om te begrijpen.

Omringd door gletsjers dalen we daarna terug af, want de dag zit er nog lang niet op. Na twee dagen zonder slaap zijn we kapot. Pas 3 uur later bereiken we na een lange afdaling opnieuw basecamp. Hier krijgen we een paar uur om te eten en te rusten. Daarna dalen we nog 2 uur verder af naar Millenium Camp, ook wel Oxygen Camp genoemd, omdat je hier min of meer terug normaal kan ademen.

Quote van de dag: ‘I love the mountain’

Dag 7: de laatste dag

Afstand: 14 km
Wandeltijd: 4 u
Klimaatzone: heide, tropisch regenwoud
Eindpunt: Mweka Gate (1.650 m)

Vandaag is onze laatste ochtend op de Kilimanjaro, want de beklimming van de hoogste berg van Afrika zit erop. Het is een stralende dag. De ideale afsluiter van ons avontuur. Eerst nog wel 4 uur lang afdalen door het tropisch regenwoud, maar van regen is geen sprake.

De lucht klaart meer en meer op net zoals de waas in ons hoofd. Hoe lager we gaan hoe beter we ons voelen. Een week rond en boven de 4.000 m verblijven is geen pretje. Eigenlijk is het onleefbaar. Zelfs dieren en insecten blijven er weg. Enkel de Witnekraaf liet zich af en toe zien.

We snakken naar een warme douche en een echt bed. De kleine dingen die normaal vanzelfsprekend zijn. Daardoor dalen we zo snel mogelijk af. Het zit er bijna op.

Voor we ons eindpunt, Mweka Gate, bereiken spotten we in het regenwoud nog wat apen. Ze staren ons aan alsof we aliens zijn, en zo voelen we ons ook. Mentaal en fysiek zagen we nooit eerder zo hard af, maar ons doel is bereikt. Aan Mweka Gate krijgen we als beloning een certificaat. Ons ‘hoogst’ behaalde diploma is een feit. Trots op onszelf en trots op elkaar. Voor een laatste keer roepen we met z’n allen: ‘one team, one dream!’

Quote van de dag: ‘one team, one dream’

Bezoek na de beklimming van de Kilimanjaro in Afrika de beste safariparken in Tanzania.

Of ga uitrusten op het eiland Zanzibar. Ontdek waarom je Jambiani op Zanzibar moet bezoeken en bekijk de leukste excursies op Zanzibar.